Στα βήματα της Εξόδου…
Με ευλάβεια και βαθιά συγκίνηση, μέλη του Κέντρου Εκκλησιαστικής Διακονίας Οινοφύτων συμμετείχαν και φέτος στην πομπή της Κυριακής των Βαΐων, στις 13 Απριλίου, στην Ιερή Πόλη του Μεσολογγίου – μια σιωπηλή αλλά εύγλωττη πορεία τιμής προς τους ήρωες της Εξόδου. Κάθε βήμα πάνω στη γη εκείνη ,γίνεται δέηση· κάθε βλέμμα, υπόκλιση μπροστά στην απόφαση εκείνων που, πολιορκημένοι από παντού, προτίμησαν τη θυσία από την υποταγή.
Η θυσία των Ελεύθερων Πολιορκημένων δεν υπήρξε απλώς ιστορικό γεγονός. Υπήρξε πράξη πίστης, αξιοπρέπειας και ελευθερίας που συγκλόνισε την Ευρώπη και ανέδειξε το Μεσολόγγι σε αιώνιο σύμβολο ηρωισμού.
Ελευθερία ή Θάνατος! Ζήτω το Μεσολόγγι!
Τα μέλη του Κέντρου παρέστησαν φορώντας αυθεντικές αρβανίτικες φορεσιές της Αττικοβοιωτίας, από την πλούσια ιματιοθήκη του Κέντρου μας. Τμήματα των φορεσιών αυτών αποτελούσαν πολύτιμα οικογενειακά κειμήλια που διασώθηκαν με φροντίδα και αγάπη από γενιά σε γενιά. Οι ενδυμασίες – χειροποίητες, πιστές στην τοπική πολιτισμική μας ταυτότητα – δεν αποτελούν απλώς ένδυμα, αλλά φορέα μνήμης και σεβασμού προς την Ιστορία του Γένους.
Μετά το πέρας της πομπής, όπως κάθε χρόνο, κατευθυνθήκαμε στην Ιερά Μονή Αγίου Συμεών, προσκυνηματικός τόπος με ιστορική βαρύτητα για την Έξοδο. Ήταν εκεί όπου, κατά την τραγική νύχτα της 10ης Απριλίου 1826, βρήκαν καταφύγιο οι λιγοστοί διασωθέντες – άνδρες, γυναίκες και παιδιά – που κατόρθωσαν να διαφύγουν από την πύρινη καταστροφή. Η Μονή, μέσα στη γαλήνη του τοπίου, έγινε τόπος παρηγοριάς, προσευχής και πρώτης ανάσας ελευθερίας για τους ηρωικούς επιζώντες.
Το Μεσολόγγι δεν μας καλεί απλώς να το θυμηθούμε. Μας καλεί να το τιμούμε. Και εμείς, ακολουθώντας σταθερά τα βήματα της Εξόδου, απαντούμε κάθε χρόνο με παρουσία, με προσευχή και με σιωπηλή υπόσχεση:
Δεν ξεχνούμε.
Δεν πρόκειται για μια απλή αναπαράσταση. Δεν είναι απλώς μια παράδοση.
Είναι υπόμνηση. Είναι συνέχεια. Είναι χρέος.
Στο βουβό βήμα μας ακούγεται ακόμη ο παλμός εκείνων που διάλεξαν τον δρόμο της θυσίας.
Κρατάμε στα χέρια μας τα κειμήλια τους. Ντυνόμαστε με την ιστορία τους.
Και προχωρούμε. Όχι προς το παρελθόν — αλλά προς τη δικαίωση της μνήμης.
Η Έξοδος συνεχίζεται… με πίστη και τιμή.
